Ο Παναγιώτης ήταν ένας παππούς που ζούσε στο ίδιο σπίτι ,όπου είχε μεγαλώσει με την οικογένειά του. Κάθε καλοκαίρι, τα εγγόνια του ερχόταν να παίξουν στους κήπους, κοντά στα δέντρα και τη λίμνη που είχε γνωρίσει από παιδί. Η φύση ήταν για εκείνον ζωή, ήταν η κληρονομιά που θα άφηνε πίσω του.
Αλλά τα τελευταία χρόνια, κάτι είχε αλλάξει. Η λίμνη, που ήταν πάντα γεμάτη με νερό ,τώρα είχε συρρικνωθεί, και τα δέντρα που κάποτε ήταν καταπράσινα, έμοιαζαν να είχαν χάσει τη ζωντάνια τους. Ο Παναγιώτης δεν ήξερε πώς να το εξηγήσει στα παιδιά του ή τα εγγόνια του. Πώς να τους πει ότι το μέρος που μεγάλωσε και αγαπούσε έμοιαζε να πεθαίνει; Και πώς να τους εξηγήσει ότι η γη που κάποτε τους έδινε τόσα πολλά, τώρα τούς ζητούσε πίσω ό,τι είχε χάσει;
Μια μέρα, τα εγγόνια του, γεμάτα απορία και θλίψη, τον ρώτησαν γιατί τα δέντρα δεν ανθίζουν όπως παλιά. Ο Παναγιώτης, νιώθοντας την καρδιά του να σφίγγεται, τους έπιασε τα χέρια και τους είπε: «Η γη μας ζητά βοήθεια, παιδιά. Και εμείς έχουμε την ευθύνη να την σώσουμε. Ό,τι κάνουμε τώρα, θα το αισθανθείτε εσείς στο μέλλον. Αν δεν την προσέξουμε, αν δεν τη σεβαστούμε, δεν θα υπάρχει τίποτα να δείτε όταν μεγαλώσετε.»
Η απάντηση του ήταν απλή, αλλά μέσα της κρυβόταν όλη η αγωνία μιας γενιάς που δεν ήξερε αν είχε κάνει αρκετά για να προστατεύσει το μέλλον. Το πρόσωπό του φωτίστηκε ξανά όταν τα εγγόνια του πήραν μικρά σποράκια και άρχισαν να φυτεύουν γύρω από το σπίτι. Κάθε σπόρος ήταν για εκείνον μια υπόσχεση, μια ευκαιρία για κάτι καλύτερο. «Μπορεί να μην προλάβω να δω τα δέντρα να μεγαλώνουν, αλλά εσείς θα τα δείτε», είπε με δάκρυα στα μάτια.
Αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια, η ελπίδα του Παναγιώτη έσβηνε αργά. Τα εγγόνια του, που είχαν μεγαλώσει, άρχισαν να δείχνουν όλο και λιγότερο ενδιαφέρον για τη γη που τους είχε δώσει τόσα πολλά. Οι επισκέψεις τους γίνονταν σπανιότερες, και όταν ερχόντουσαν, περνούσαν περισσότερο χρόνο στα κινητά τους παρά στο να κοιτάξουν γύρω τους, να παρατηρήσουν τα δέντρα που πάλευαν να επιβιώσουν.
Ο Παναγιώτης τους καλούσε να έρθουν να δουν το μέρος που τους είχε δείξει από μικρά, να φροντίσουν τα φυτά και να δώσουν ό,τι μπορούσαν στη φύση που τους είχε δώσει τη ζωή. Αλλά οι απαντήσεις ήταν πάντα οι ίδιες: «Δεν έχουμε χρόνο», «Αργότερα», «Πιο μετά». Και η λίμνη, που κάποτε ήταν γεμάτη με νερό και ζωή, συνέχιζε να συρρικνώνεται.
Στο τέλος, ο Παναγιώτης συνειδητοποίησε ότι η προσπάθεια είχε χαθεί. Η φύση, που κάποτε ήταν γεμάτη χρώματα και ζωή, έμοιαζε να σβήνει. Και τα παιδιά του και τα εγγόνια του, που ήταν η ελπίδα του, είχαν απομακρυνθεί τόσο πολύ που δεν μπορούσαν πλέον να καταλάβουν τη σημασία του κόσμου γύρω τους. Ήταν αργά.
Στα πλαίια του eTwinning, το παραπάνω κείμενο αποδόθηκε στην Αγγλική γλώσσα από τους μαθητές/τριες του Β2 και αποστάλθηκε στη Γαλλική Γουϊάνα και στην Ιταλία, στους εταίρους με τους οποίους υλοποιήσαμε το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
