Στις 5 Μαρτίου 2019 οι μαθητές της Γ’ Γυμνασίου και της Α΄ Λυκείου του σχολείου μας, συνοδευόμενοι από τις εκπαιδευτικούς Βούρου Χρυσούλα, Δράμαλη Ελισάβετ και Νάκου Παρασκευή, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν στη Μονή Λαζαριστών την παράσταση «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα». Η νεανική σκηνή του ΚΘΒΕ μας έχει συνηθίσει σε αξιόλογες παραστάσεις και η συγκεκριμένη επιβεβαίωσε τον κανόνα. Μαθητές και εκπαιδευτικοί ενθουσιάστηκαν από τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα εφέ αλλά και από τις ερμηνείες των ηθοποιών. Ταυτόχρονα, όμως, γεννήθηκαν προβληματισμοί: πώς είναι η ζωή ενός αυτιστικού παιδιού; ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει; τι ορίζουμε ως «φυσιολογικό» και τι ως «διαφορετικό»; πώς είναι να «γκρεμίζονται» οι βεβαιότητες που ορίζουν τη ζωή σου; τελικά, μπορούμε να «κάνουμε τα πάντα»; Οι προβληματισμοί αυτοί αναδύθηκαν κατά τη διάρκεια της παράστασης και λεκτικοποιήθηκαν μετά το τέλος της, όταν οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με τους ηθοποιούς και να σχολιάσουν τις σκηνοθετικές και ερμηνευτικές επιλογές.
Ακολουθούν δύο κριτικές της παράστασης που γράφτηκαν από τη μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου Παπαδοπούλου Παρθένα και από τις μαθήτριες της Α΄ Λυκείου Γαϊσίδου Ιορδάνα και Παλάκα Αικατερίνη.
ΚΡΙΤΙΚΗ (1)
Η παράσταση «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» είναι βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μαρκ Χάντον. Πρόκειται για μια συγκινητική ιστορία που προτρέπει τους θεατές να δουν τη ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που έχει «ιδιαίτερες δεξιότητες», να μπουν στη θέση του και να υιοθετήσουν έστω και για λίγο τον τρόπο σκέψης και την οπτική γωνιά ενός αυτιστικού παιδιού.
Τα σκηνικά και η μουσική σε συνδυασμό με την ερμηνεία των ηθοποιών κεντρίζουν το ενδιαφέρον του θεατή και τον βάζουν στην διαδικασία του να σκεφτεί γύρω από την έννοια της διαφορετικότητας, για το πώς την αντιμετωπίζει ο ίδιος αλλά και η υπόλοιπη κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Τα συναισθήματα που βιώνει ο θεατής, μπαίνοντας στη θέση αυτού του παιδιού, είναι έντονα και μοναδικά
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, όπως δηλώνεται ήδη από τον τίτλο, δε λείπει το μυστήριο, οι αποκαλύψεις αλλά και καταστάσεις που για εμάς, τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους είναι συνηθισμένες, όμως για ένα «διαφορετικό» άνθρωπο μοιάζουν με βασανιστήριο (π.χ. όταν ο ήρωας προσπαθεί να ταξιδέψει με το τρένο για το Λονδίνο).
Το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» είναι μια παράσταση με εμπνευσμένη σκηνοθεσία, «δυνατούς» διαλόγους και άρτιες ερμηνείες. Πρόκειται για μια άψογα «ενορχηστρωμένη» θεατρική δημιουργία που αποζημιώνει τους θεατές και δημιουργεί ευκαιρίες για σκέψη.
Από τη μαθήτρια : Παπαδοπούλου Παρθένα
ΚΡΙΤΙΚΗ (2)
Έχετε αναρωτηθεί πώς είναι ο κόσμος στον οποίο ζει ένα παιδί με προβλήματα αυτισμού; Η παράσταση «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» καταφέρνει μέσα σε 2 ώρες να μας βάλει στη θέση ενός τέτοιου παιδιού. Όλα τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθώς και οι τρόποι με τους οποίους προσπαθεί να ξεπεράσει το «πρόβλημά» του παρουσιάζονται στη θεατρική παράσταση που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα. Επί της ουσίας , είναι το ημερολόγιο ενός «διαφορετικού» παιδιού στο οποίο καταγράφει γεγονότα και σκέψεις του για την καθημερινότητά του.
Η λιτότητα των σκηνικών είναι, πρώτα πρώτα, ένα εξαιρετικό τέχνασμα του σκηνοθέτη, γιατί με δύο απλά κομμάτια σε σχήμα ορθογωνίου μπόρεσε, τοποθετώντας τα κατάλληλα, να αναπαραστήσει διάφορα σημεία και τόπους που βρίσκονταν ο πρωταγωνιστής. Επίσης, τα σκηνικά έδειχναν και τον τρόπο που σκέφτεται ο ήρωας δηλαδή με μαθηματικούς όρους και γενικά με μία ορθολογική σκέψη. Ένα απλό τζάμι που τον χώριζε από το σαλόνι του σπιτιού του συμβόλιζε την περιθωριοποίηση που νιώθει από τους γύρω του. Οι καπνοί συμβόλιζαν την πίεση που δέχεται από τον κοινωνικό του περίγυρο και γενικά τα συναισθήματα αποκλεισμού και «εγκλωβισμού» στο δικό του κόσμο.
Τα ηχητικά εφέ που συνόδευαν ορισμένες σκηνές συγκίνησης και γενικότερα έντονων στιγμών και συναισθημάτων κατάφεραν να μας μεταφέρουν στην ψυχολογική κατάσταση τόσο του πρωταγωνιστή όσο και των υπόλοιπων ηρώων.
Επίσης, οι στάσεις των ηρώων σε πολλές σκηνές δηλαδή οι αντιδράσεις τους στα λόγια και στις πράξεις του βασικού ήρωα απέδιδαν ακριβώς τις σκέψεις που μπορεί πολλές φορές να κάνουμε όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας κάτι ασυνήθιστο και διαφορετικό από τις δικές μας πεποιθήσεις. Ακόμα και η ίδια του η μητέρα ένιωθε ευάλωτη, όταν χρειαζόταν να τον αντιμετωπίσει.
Εννοείται πως η ιστορία δεν περιορίζεται στο πρόβλημα του αυτισμού αλλά αφορά και γενικά στη διαφορετικότητα. Η ερώτηση του παιδιού στο τέλος «Μπορώ να καταφέρω τα πάντα;» είναι μια ερώτηση που όλοι κάνουμε στον εαυτό μας πολλές φορές. Κανένας άλλος δεν έχει την απάντηση παρά μόνο εμείς.
Τελικά, μπορεί ένα παιδί με αυτισμό , ένα άτομο διαφορετικό ή ο καθένας από εμάς να καταφέρει τα ΠΑΝΤΑ;
Από τις μαθήτριες : Γαϊσίδου Ιορδάνα και Παλάκα Αικατερίνη
