Το σχολείο μας συμμετείχε με τρία ποιήματα στο διαγωνισμό κειμένου που οργανώθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τους πρόσφυγες, εκδηλώσεις που συντονίστηκαν από τη ΔΔΕ Πέλλας και την Α΄ΕΛΜΕ Πέλλας. Ο μαθητής της Γ΄ Λυκείου Σιάντσης Λάζαρος τιμήθηκε με το 1ο βραβείο της Επιτροπής Εκπαιδευτικών της ΔΔΕ Πέλλας και είχε την ευκαιρία να διαβάσει το κείμενό του στη σχετική εκδήλωση που οργανώθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2015 στην Έδεσσα. Οι διδάσκοντες και οι μαθητές του σχολείου, τέλος, ήδη από το Σεπτέμβριο και σε συνεργασία με την Πρωτοβουλία Γυναικών Έδεσσας συγκέντρωσαν είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες στην Ειδομένη.
Μπορείτε να διαβάσετε και τα τρία ποιήματα των μαθητών που συμμετείχαν και ελπίζουμε σε συνέχεια...
Ταυτόχρονα μπορείτε να επισκεφτείτε το blog της ΔΔΕ Πέλλας (http://sdpellasp.blogspot.gr/) και να πάρετε μία γεύση από τις συμμετοχές των μαθητών των σχολείων του νομού μας.
Α. Κάρτας Βασίλειος, Γ΄ Λυκείου
Χαμένοι, σε μια χώρα ξένη.
Μακριά από το κάποτε σπίτι μας
Δεν πίστευες ότι θα επιβίωνες
από τις σφαίρες και τα κύματα.
Είχες δει τους άλλους.
Ήξερες για εκείνους που έφυγαν
με την ελπίδα στα μάτια.
Ένα κορίτσι κλαίει.
Για τους φίλους που άφησε πίσω.
Καλύτερα να κλαίει
παρά να κλαίνε για αυτήν
Καλύτερα εδώ.
Οι βρισιές καλύτερες από τις σφαίρες
Η θάλασσα καλύτερη από τις βόμβες
Οπουδήποτε είναι καλύτερα από εκεί.
Καλύτερα να σε κοιτάζουν στραβά
από το να κοιτάζεις τον θάνατο κατάματα.
Οπουδήποτε είναι καλύτερα από εκεί.
Β. Λαζαρίδου Δέσποινα, Β΄ Λυκείου
Σκέψεις μου 'ρχονται
για τον πόλεμο το σκληρό.
Ποτέ δε θα ήθελα
κομμάτι του να' μαι και εγώ.
Θα ήθελα να έλειπα
απ' όλη τη συμφορά,
τα δάκρυα να μην έβλεπα
την πίκρα στην καρδιά..
Θεέ μου, τι συμφορά!
Ο εφιάλτης και ο φόβος
'γιναν πραγματικά.
Το βλέμμα πέφτει γύρω,
σε χώρα γειτονιά
και ξάφνου βλέπεις δίπλα σου
ανήμπορα παιδιά.
Μεγάλη έπεσε καταστροφή
και σώματα στερέψαν.
Τα όνειρα των παιδιών
περισσέψαν...
Όνειρα αδύνατα
μα πάντα με ελπίδα,
γιατί έχουν των γονιών
την αγκαλιά ασπίδα.
Χέρι που τους κρατά,
ποτέ να μη σκοντάψουν,
γιατί θυσία γίνονται
ποτέ να μην πεινάσουν.
Να πληγωθούν οι ίδιοι προτιμούν
κι όχι να δουν κομμάτια τους
να λιώνουν και να σβήνουν?
Ποια μάνα θα ' θελε
να ζήσει, χωρίς παιδί στην αγκαλιά της;
Θυσία θα γινότανε
για τ' όμορφο παιδί της,
γιατί η μάνα είναι μια
και ένα το παιδί της.
Γ. Σιάντσης Λάζαρος, Γ΄ Λυκείου
Μου είπες να φύγουμε, να πάμε εκεί, στον ήλιο.
Εκεί, δεν έχει όπλα.
« Η ψυχή μου δε θέλει τίποτε άλλο ,φως μονάχα.
Να φωτιστεί, μακριά από τις σκιές των όπλων».
Έχοντας την ελπίδα για οδηγό ,σε ακολούθησα
και πορεύομαι δίπλα σου, ακόμα.
Σφίγγω με
πονεμένα χέρια το λερωμένο, το σκισμένο
λευκό φουστάνι σου.
Το βλέπω, είναι ακόμα λευκό!
Με το λευκό
εγώ και εσύ αντίθεση κάνουμε.
Ποιο είναι το κακό;.
Φταίμε; Τι θέλαμε και ήρθαμε εδώ,
στον ήλιο;
Εδώ δε μου είπες πως δεν έχει όπλα;
Μα τα μάτια μου τα βλέπουν τα όπλα!
Εσύ δε τα
βλέπεις, μητέρα;
